Als we linksaf slaan, de 287 op, rijden we de mist weer in. Dat is niet aardig. Het lijkt hier juist een wat aardiger landschap te worden, wat hogere heuvels, soms wat rotsig, en dan zien we het niet. Maar het is gelukkig maar een klein stukje. Het landschap maakt dat we er zo westernfilms en huifkarren in kunnen plaatsen. Het dorpje Harrison draagt daaraan bij, want dat heeft nog veel gebouwen in die stijl. Veel geld hebben ze blijkbaar niet hier, want de Madison County Bank is niet veel meer dan een spoorwachtershuisje, maar dan zonder spoor. Het is hier landbouw alom. Farms en ranches met grote voorraden hooi en stro en beregeningsinstallaties met meer dan 10 bogen. Het maximum wat ik gezien heb is 19.
In Ennis stuurt onze navi-juf ons Laura Lane op, door een wijk in aanbouw, om gewoon weer op de 287 uit te komen. Dat was heel zinvol.
Aan het begin van Virginia City lopen wilde kalkoenen. 2 heb ik er enigszins van op de foto gekregen. Virginia City is een leuk westerndorpje, maar we rijden eerst door naar Nevada City. Dit is een verzameling van oude gebouwen uit heel Montana en hier samengebracht in een openlucht museum. Het is nu closed for the season, maar je kunt genoeg zien. Voordeel is dat we de enigen zijn, later komt er nog 1 auto, en dus voor de deur kunnen parkeren en rustig rond kunnen kijken.
Bij het stationsgebouw zijn de gordijnen dicht, maar die gaan maar tot de helft en ik zou Jen niet zijn als ik niet, op goed geluk, erboven foto's maak. Het stationnetje geeft echt het gevoel alsof je terug in de tijd bent. We vermaken ons prima.
Hierna gaan we naar Virginia City. Dit is hetzelfde principe. Halverwege de jaren 40 heeft een echtpaar zich opgeworpen voor het behoud en de restauratie van Virginia City met wat aanvullingen.
Hier zijn bij veel gebouwen de deuren open en dus kun je toch het museumidee krijgen. Het zijn goedgevulde winkeltjes met spullen uit de originele tijd, een smid, schoenmaker en nog veel meer.
Als we hier uitgekeken zijn, het is heerlijk weer en, hoewel maar een graad of 14, doordat het windstil is, prima zonder jas te doen, willen we naar het boothill cemetary, maar dat kunnen we nergens vinden. Ook in Nevada City hebben we geen bordjes gezien, dus dat gaat helaas niet door. Net buiten Virginia City staat vlak langs de weg een kudde pronghorn: een stuk of 10. Ze staan te dichtbij en wij zijn te snel voor een foto.
We gaan op weg naar Grand Teton NP via Yellowstone NP. Het is een mooie rit, dus het is niet zo erg dat het best een eind is. Het landschap verandert langzaam naar bergachtiger en beboster, nadat de landbouw in veeteelt is overgegaan.
En verder gaan we weer. Via West Yellowstone gaan we het park in. Het is goed gevuld, maar niet heel druk. Bij een aangename parkeerplaats stoppen we voor de lunch. Hier staan nog een paar auto's en er wordt gezegd dat er net 2 beren gezien zijn, in de verte bij de bosrand, maar die zijn net weg en laten zich niet meer zien. We zien wel een kraanvogel. Achter ons, op de berg, loopt een eenzame bizonstier. Iemand met een enorme telelens loopt er veel te dichtbij. Ze heeft geluk dat hij gewoon doorkuiert. Elke keer weer zie je ontzettend domme mensen.
Na de lunch rijden we vol goede moed het park door. We stoppen vandaag nergens, dat staat voor overmorgen en de dagen erna op het programma. Bij het eerste geiserbasin is nog wel parkeerplaats, maar bij Grand Prismatic Spring is het helemaal vol. Daar moet je dus vroeg naartoe, of juist laat. Dan komen de roadworks. Eerst valt het mee en zijn het alleen wat onverharde stukjes, maar dan moeten we echt stoppen. Wij staan helemaal vooraan en hebben dus zicht op de medewerker met het stopbord. Hij heeft regenkleding aan, maar vindt dit te warm, dus doet het uit en trekt wat anders aan. Dan gaat het weer druppelen en gaat de regenkleding weer aan. Het lijkt wel een modeshow. Hij maakt er ook echt wat van 😄
We staan hier een heel kwartier omdat er maar 1 baan beschikbaar is. Ook hierna is het wegdek nog slecht en zijn er af en toe onverharde stukken, maar we rijden vooraan, dus we hebben van niemand last. Anderen van ons wel misschien 😉. Er zijn ook erg weinig tegenliggers.
Het begint te regenen als we Teton naderen en vlak voor het park worden we verwelkomd met een bliksemflits en een donderslaag. De hele weg, tot aan de camping, zien we geen wild en dat valt wel tegen.
Colter Bay campground bleek anders te zijn dan we in onze herinnering hadden. Het is ook 27 jaar geleden. We hebben nu plek C63 en geen idee waar we toen stonden. Het is een beetje krappe plek, dus het duurt even voordat we staan. 3 blokken linksachter eronder, maar dan is het wel ok. In de regen gaan we toch niks meer doen. En dan zit je met 2 natte jassen. Die moet je dus eigenlijk in de te kleine kast naast het bed hangen, waarvoor je eerst moeilijk op het bed moet klimmen, of in de wc aan het rekje hangen, wat wij deden, maar als je dan naar de wc moet, moet je eerst die jassen kwijt zien te raken. In de Canadream was de grote kast naast de deur. Toch een stuk handiger. Ook missen we de rondzit. Nu liggen altijd papieren, de fototoestellen, telefoons e.d. op tafel. Deze is wel wat groter dan in de Canadream, maar het is niet prettig. Daar legden we alles op het smalle bankje onder het raam. Uit de weg en toch bij de hand.
Toen het rond 6 uur droog was hebben we nog een blokje over de camping gelopen. Het amfitheater gezien waar vanavond geen rangerpraatje is i.v.m. het weer. Dit is naar binnen verplaatst. Hier loopt een eekhoorn over mijn schoenen, maar is te snel weg om een foto te maken.
Langs de haven, die al een poos droog staat omdat het meer gevoed wordt door een stuwmeer in Idaho wat sinds vorig jaar meer water onttrekt. Daar lopen in de verte 2 herten en ik doe een poging om er een beetje fatsoenlijke foto van te maken. Dat lukt niet echt en later blijkt dat mijn fototoestel gewoon kapot is. Hij wil niet meer scherpstellen als je wat verder inzoomt.
Gereden: 389 km