Om 6 uur is Jan klaar met liggen. Hij voelt zich een stuk beter. Nog niet top, maar zijn heup is beurs van het harde matras. Even de kachel aan en om half 7 gaan we eruit en maken op ons gemak ontbijt. Hij wil nog niet meteen koffie en dat is toch een teken aan de wand.
We gaan uitgebreid douchen. Dat is hier uitstekend. Omdat er boven de deur van het kantoor een sticker zit met de kop van Trump en Miss me yet?, vind ik dat ik ze wel een poot uit kan draaien en douche lekker lang. Het is een complete badkamer met grote douche, wc, grote wastafel met bijbehorende spiegel en afzuiging, dus geen condens. Het is een goed douchegordijn wat niet aan je lijf plakt en wat de rest van de vloer droog houdt. Er zijn maar 2 badkamers voor dames en 1 voor heren, wat me een probleem zou kunnen lijken als je met hoge nood voor de deur staat en iemand is op zijn gemak aan het poedelen. Maar gelukkig hebben eigenlijk alle campers een eigen wc en of hier ook tenten kunnen staan weet ik niet.
Als ik mijn haar droog houdt mijn föhn er halverwege mee op. Dat heeft hij weleens vaker. Als hij afgekoeld is gaat hij weer verder. Het duurt me te lang en maak het in de camper af.
Om half 9 bij 6 graden gaan we rijden. De temperatuur loopt razendsnel op, want 7 minuten later is het al 14 graden. We stonden zeker in een koude kuil daar.
Het is een mooie weg naar Rapid City waar we de gasfles gaan laten vullen bij de U-Haul. Dat gaat soepel en voor $ 19,54 hebben we ruim 4 gallon propaan. Een stuk goedkoper dan het van de zomer in Canada was.
Hierna rijden we naar Wall, naar de beroemde Wall Drug Store. Deze is in 1931 geopend en maakte reclame met gratis ijswater en koffie voor 5 cent. Dat is nu nog steeds zo. Al meteen na Rapid City begint de agressieve reclamecampagne met billboards langs de weg. In het begin nog elke paar mijl en naarmate je dichterbij komt, volgen de borden elkaar sneller op. De eerste zegt dat we nog 42 mijl moeten rijden.
Eerst is de weg alleen door grasland, later wordt het groener met wat bomen en meer heuvels.
In de zomermaanden komen er elke dag 20.000 mensen naar Wall Drug. Nu is het niet zo druk en dat is erg aangenaam. Eerst al bij het parkeren en vervolgens binnen ook. Het is een winkel met daarin allemaal winkeltjes en eetgelegenheden die met elkaar verbonden zijn door een gang in westernstijl en zijgangetjes met een enorm aantal oude foto's. De winkels zijn leuk, maar niet bepaald goedkoop, dus die koffie voor 5 cent snappen we nu wel.
Er is ook een back yard waar o.a. de grote Jackalope, de haas met gewei, staat waar je op kunt klimmen voor een foto en binnen is de dinosaurus (T-rex) die op gezette tijden gaat brullen. Het is echt een complex voor een dagje family fun. Jan voelt zich nog niet optimaal, dus we kijken wel hier en daar, maar niet heel uitgebreid.
Daarna door naar Badlands NP. Dat is niet heel ver weg en het doet een beetje denken aan Texas met Palo Duro Canyon SP. Dan rijd je ook over de plains en opeens ga je naar beneden een prachtige canyon in.
Hier zie je opeens een landschap wat een beetje Grand Canyon-achtig is; de woorden van iemand die daar ook stond te kijken. Enorm groot met bizarre bergpartijen en dan weer vlaktes. Voornamelijk in grijstinten. De scenic road door het park leidt langs verschillende viewpoints die toch steeds weer anders zijn en de bergen hebben ook vaak verschillende kleuren, soms rood en geel. Eigenlijk bijna buitenaards.
We zien eerst 3 bighorn sheep, later een eenzame pronghorn en een stuk verderop een hele kudde tussen de prairiedogs.
De Norberg Pass is een heel mooi stuk waar je niet op de bergen kijkt, maar er tussendoor rijdt.
De weg volgend komen we bij het Ben Reifel Visitor Center. Hier gaan we naar binnen en hier wordt de geschiedenis van het park verteld en dan met name de prehistorie, want er zijn veel fossielen in het park gevonden en worden nog steeds door bezoekers gevonden. Er is ook een fossielenlab waar 2 medewerksters onder de microscoop bezig zijn om een kaak van een prehistorisch dier schoon te fresen. Enorm priegelwerk. Ze geven graag antwoord op vragen en het is leuk om te zien wat ze doen en ook wat er zoal in het park gevonden is. De rest van het visitor center is op de bekende manier ingericht met tentoonstellingen. Wat ook heel bijzonder is, is een nagemaakt stuk prairiegras. Op een vierkante meter ongeveer maakt het gras 25 mijl aan wortelstelsel!
De volgende stop is de camping. Ook weer een bijzonder exemplaar. Op de vlakte, met aan de ene kant de bergrug en aan de andere kant de eindeloze prairie, staan allemaal afdakjes met picknicktafels en langs de weg over de camping zijn de plekken. Wij staan voor 2 nachten op plek 13 in de Agate Loop met elektriciteit. Het is echt wel een beetje plek 13, want we staan midden op het terrein en als we zelf kunnen kiezen, kiezen we altijd aan de rand, maar vooral het schuurtje waar we met onze deur, die natuurlijk aan de achterkant zit, op kijken is niet direct onze keus. Maar het is prachtig weer, een graad of 26 met best wel wind en een strakblauwe lucht.
We eten een boterham en Jan gaat weer even liggen. Ik wil buiten gaan lezen, maar mijn e-reader is leeg, hoewel ik hem niet lang geleden heb opgeladen. Veel gelezen blijkbaar, of snel stroom 😂. Dan maar schrijven en folders lezen. We hebben hier geen bereik, dus het is fijn dat we vanochtend nog contact gehad hebben met Idse. Jan is inmiddels weer wat opgeknapt en wil nog een klein wandelingetje maken, dus stappen we om half 5 nog even in de auto om 1 mijl verderop (een stuk van) de Door Trail en de Window Trail te doen, alleen beginnen we niet bij het begin van de Door Trail, maar steken we tussendoor.
Het licht is minder mooi dan verwacht en eigenlijk is het reliëf nu weg i.p.v. duidelijker.
De Window Trail gaat over een boardwalk en geeft ook een overzicht over hetzelfde stuk, maar dan wat verderop. Weer terug richting camping stoppen we nogbij de Cliff Shelf Nature Trail en die is dan weer leuker dan we dachten.
Het is een 800 m. roundtrip, stijgend over trappen en een pad. Het gaat een stuk door een jeneverbessen- en naaldbomenbos. Dat kan hier groeien doordat er water is. Dat water heeft, samen met regenwater, er in de loop der tijden voor gezorgd dat er een stuk berg is afgebroken en er aan de ene kant een gleuf en aan de andere kant een heuvel is gekomen. Een slump en een bump dus.
 |
| Jeneverbessen |
Terug op de camping zetten we de camper enigszins waterpas. Niet goed, maar wij vinden het goed genoeg voor vandaag. Morgen is er weer een nieuwe kans. Stekker erin en klaar. Denken we. Als Jan wat bier in de koelkast zet, ziet hij dat de spuitfles mayo, door het verschil in hoogte steeds, een soort van ontploft is. We kunnen nog wat redden wat in de dop zit en maken de rest schoon en mogen dan een biertje en een chippie.
Het is nog goed warm. We zijn benieuwd hoe de nacht wordt. En vanavond, want we willen om half 9 eigenlijk naar het ranger praatje over astronomie.
Vandaag toch weer 3 licence plates gescoord. Nog 7. De koelkast heeft een enorm irritante zoem-brom. Dat heeft hij eerder een keer gehad, maar toen was het na 1x over, nu gaat het steeds als hij aanslaat en en dat duurt lang omdat het warm is natuurlijk. Is eindelijk de generator verderop stil....
Ik maak wat foto's van de zonsondergang die razendsnel gaat, terwijl Jan de pulled pork in de oven zet. Aardappelsalade erbij en komkommersalade.
Na de afwas wandelen we rustig naar het amfitheater. We nemen de zaklantaarn mee, want het is pikdonker. Daar staan 3 telescopen opgesteld en 2 zijn gericht op Jupiter. Je kunt goed zijn 3 manen aan de rechterkant zien en 2 strepen over de planeet, zijnde de ringen. De derde kijkt naar Saturnus, maar die zien we niet. Eerst is er een verhaal bij een diapresentatie. Er zijn een stuk of 6 rangers en vrijwilligers aanwezig, het Skyteam, die elk een stukje verhaal doen. Daarna gaat het licht uit en worden met een aanwijslampje de verschillende sterren aangewezen en wordt er wat bij verteld. Dit werkt erg goed. Uiteraard zien we ook de Kleine Beer, Cassiopeia en de Dolfijn. Die laatste kenden we nog niet. Ook zien we de Fluitketel onderaan de Melkweg, waarbij de stoom uit de fluit de Melkweg is. De driehoek Vega, die 24 lichtjaren bij ons vandaan staat, en 2 andere waarvan ik de naam niet meer weet, Polaris en nog een aantal. Het werd heel leuk en duidelijk verteld en het was heel interessant. Aan het eind stak er een wind op waardoor Saturnus niet meer te zien was. Die staat zo ver, dat de telescoop helemaal stil moet staan.
Teruglopend in het donker trekt de wind steeds meer aan. We lopen evenlangs de ingang en zien daar dat er, toen de ranger om half 6 naar huis ging, nog 10 plekken vrij waren. Daarna hebben we nog wat binnen zien komen, dus het is zo goed als vol. Het valt ons op dat het overal een stuk drukker is dan we verwacht hadden.
In de wind gaat de camper soms heen en weer. Van mij mag hij gaan liggen. Dat doet hij ook. Bijna even plotseling als hij opstak, maar dan liggen we al in bed. De koelkast is ook stil geworden gelukkig.
Gereden: 209 km