We kleden ons aan, Jan zet koffie, even snel een poetsbeurt en om 5.22 uur rijden we weg. Het is dan 15 graden. Op naar de Buffalo Roundup.
Er komen al veel auto's langs. We zijn zeker niet de eersten, maar absoluut niet de laatsten. Steeds uitkijkend naar herten rijden we rustig naar het park. Tot onze grote schrik zien we een hert midden op de weg liggen; waarschijnlijk pas aangereden. Ze ligt met de voorpoten onder zich gevouwen en haar linker achterpoot naar achteren gestrekt. Ze leeft nog en kijkt verdwaasd om zich heen. We denken dat een auto net haar achterkant geraakt heeft, ze wat gebroken heeft en niet meer op kan staan. We kunnen niets doen en hevig ontdaan rijden we verder. De aanblik krijg ik niet meer uit mijn hoofd. We hopen dat er snel iemand langskomt met een wapen en haar afschiet. Dan is die wapenwet tenminste nog ergens goed voor.
Hoe dichter we bij het park komen, hoe drukker het wordt; een lange streep lichten voor ons en een lange witte streep lichten achter ons.
De parkeerplaats gaat om 6.15 uur open, maar het lijkt erop dat ze hem om 6 uur al opengedaan hebben. Wij gaan naar de north viewing site. Enerzijds omdat wij uit het noorden komen en je voor zuid helemaal om zou moeten rijden, wat niet te doen is, de weg is in het midden vanochtend afgesloten, maar het komt ons ook goed uit, want we zouden sowieso voor noord gekozen hebben.
Als we om kwart voor 7 bij de parkeerplaats in de buurt komen moeten wij, met een camper, de rechterbaan volgen naar de overflow parking. Vandaar worden we met een shuttle, lees golfkarretje, naar de plaats van bestemming gebracht. De parkeerwachter zegt dat het een ideale dag is en dat ze 4 jaar geleden ruim in de sneeuw stonden. Het waait wel en is wat bewolkt, maar het is een graad of 18, alleen onderaan de heuvel, waar wij gaan zitten, zitten we lang in de schaduw en in de wind en is het best fris.
De reis erheen is ook bijzonder te noemen. We reizen samen met een Amerikaanse dame die hier al sinds 1999 komt. Ze weet dus wat de beste plekken zijn. Maar onze chauffeuse vindt dat we eerst langs het hek achter ons moeten rijden, want daar staat een pronghorn en die gaan we eerst bekijken. Dan, in volle vaart, hotsend en botsend en scheef hangend en met moeite onze stoeltjes, rugzak en fototas vasthoudend, worden we in een mooie hoek afgeleverd.
Er zijn al best veel mensen, maar het is nog niet heel druk, net als aan de zuidkant waar we op kijken. We installeren ons op de stoeltjes en kijken om ons heen. De bizons worden tussen half 11 en half 12 verwacht. Ze komen dan recht op ons af en buigen voor ons naar rechts, naar de corral, waar ze geselecteerd zullen worden op wie geveild gaat worden (online veiling), meestal voor het vlees, en wie in het park mag blijven. Er leven 1400 bizons in Custer SP en er is eigenlijk maar ruimte voor 1000 om goed de winter door te komen, dus worden er elk jaar 400 uitgehaald. In 1914 is een kudde van 36 bizons geherintroduceerd in het park, in 1964 waren er 2600 en in 1965 is de eerste Buffalo Roundup en veiling gehouden. Tijdens de roundup worden alle bizons gecheckt, gevaccineerd, genetisch onderzocht en gebrandmerkt. Afwegingen zijn koe of stier, met kalf of drachtig, is het kalf nog zogend, is het een jonge stier, jonger dan 2,5 jaar, of een volwassen stier.
Om een uur of 10 wordt het aan de zuidkant wat onrustig en zien we over de heuvel stofwolken. Dan komt er 1 ruiter om de hoek, dan nog 2 en dan de eerste bizons met daarachter de complete kudde. Ze moeten afremmen en allemaal door een vrij kleine opening in het hek om de bocht te nemen, voor ons langs naar de corral. Het is prachtig, veel paarden en achteraan jeeps om ze op te drijven. We hadden alleen wat meer hoefgedender verwacht, dat zal langs de zuidkant waarschijnlijk wel meer zijn omdat ze daar echt langs galopperen, maar het was erg fotogeniek. Als ze allemaal op hun plek zijn breken we op, zoals iedereen en lopen we terug naar de camper. De bizons werkten goed mee deze keer, waarschijnlijk mede door goed weer en ze zijn om half 11 dus al binnen.
Stapvoets rijden we het park uit, zien onderweg nog een stel pronghorn en gaan dan linksaf, via de 16A richting Custer. Aan de 16A, bij de State Game Lodge, is het evenemententerrein met veel stands met kunst, eten, muziek enz. Hoewel het erg verleidelijk is om hier nog een poos rond te struinen, doen we het niet. We hebben immers nog een reis voor ons. Het ziet er leuk uit en het ruikt lekker.
Bij Custer slaan we af naar de 385 noord en via Hill City en Lead komen we bij de 14A. Vanaf de weg hebben we nog even zicht op Crazy Horse.
Het stuk tot Deadwood hadden we op de heenweg al gereden. In Savoy slaan we linksaf, een onverharde weg, de 222, op naar de filmsite uit Dances with Wolves. Het eerste stuk is behoorlijk druk, want dat gaat naar de Roughlock Falls, maar wij gaan verder, in totaal 2,75 mijl. Het is een hele mooie omgeving, maar de filmsite hadden we ons wat anders voorgesteld. Het is piepklein en we kunnen het niet precies plaatsen, maar het is toch leuk. Het drupt een beetje, maar niet genoeg om de voorruit nat te maken. We smeren binnen een boterham en zien mensen komen en gaan. Het is blijkbaar toch nog een interessant gegeven.
Weer terug op de verharde weg rijden we de Spearfish Canyon Scenic Byway op. Worden we alweer verwend met zo'n mooie weg. En alsof het niet op kan, staan er ook nog 4 mountain goat langs de weg. 1 links tegen de berg en 2, later zien we dat er ook een kleintje bij is, aan onze kant in het gras. Er zijn natuurlijk weer irritante mensen die ernaartoe gaan en in de weg gaan staan als je een foto wilt maken, maar het is toch weer een cadeautje.
In Spearfish tanken we even, niet dat het heel nodig is, maar in South Dakota is de benzine/diesel goedkoper, dus daar maken we nog even gebruik van.
Niet veel later gaan we over snelweg 90, door een heel ander landschap, grasheuvels, de grens met Wyoming over. Op naar Reuter Campground bij Sundance.
En daar hebben we een probleem. We hebben niet van tevoren gekeken waar we moeten zijn en kunnen het niet vinden. Het is 4 uur, Jan is moe en we zijn al een paar keer Sundance op en neer gereden op zoek naar een aanwijzing. Op gevoel, dat van Jan want dat van mij is waardeloos, rijden we richting bosrand. Dit gaat eerst door een woonwijk, dan een smalle weg met bomen die overgaat in een onverharde weg. Hm, ziet er niet goed uit. Terug. We kunnen nergens wifi of überhaupt internet vinden, dus Google Maps is ook geen optie. We hebben niet gereserveerd, dus dan maar naar de eerste de beste camping die zich voordoet. En dat is Mountain View RV park. Wel een commerciële en duurder dan Reuter als NF camping, maar we kunnen staan. Het ziet er niet eens onaardig uit en we worden vriendelijk ontvangen, krijgen een zelfgebakken koekje en AAA-korting voor een full hookup plek, nr. 52.
Neerzetten en aansluiten die hap en lekker zitten met een drankje en wat lekkers. We ontdekken dat we vanmorgen, in alle vroegte in het donker, 2 blokken vergeten zijn die onder de achterwielen lagen. Nu hebben we er nog 8. Hopelijk staan we de komende tijd een beetje recht.
Het was een prima dag, maar na zo vroeg op zijn we toch wel wat gaar. Het was gemiddeld 21 graden. We zullen vanaf nu de warmte achter ons laten en weer richting hooggebergte gaan.
We eten vandaag gemarineerde varkenshaas uit de pan. De marinade op zich is wel lekker, maar erg peperig. Nu kunnen we best wat hebben, maar dit is tè en dan is het niet eens de gepeperde versie. Erbij gebakken aardappels en sugar snaps.
Na de afwas denken we nog verder over de route de komende dagen. Hoewel we die thuis tot in detail uitgewerkt hebben, bevalt hij ons niet. We gaan Cody overslaan en vanuit Ten Sleep door naar Yellowstone, maar daar is alleen Fishing Bridge nog open als camping en die kost een vermogen. Alternatief is doorrijden naar West Yellowstne, wat een stuk verder is en het is al een lange reisdag, en dan moet je ook weer terug het park in wat weer een hoop diesel kost en dat compenseert de prijs van Fishing Bridge dan grotendeels. We slaan immers een camping in Cody over die we nog niet gereserveerd hadden. De site van Fishing Bridge geeft aan dat er nog maar een paar plaatsen over zijn en inloggen lukt niet. Nadat Jan zijn wachtwoord heeft gereset, wordt hij "eruit gegooid" omdat alles vol is (dit bleek de volgende ochtend toen hij er wel in kon). Sommige dingen lossen zocht vanzelf op.
We gaan vroeg naar bed.
Gereden: 285 km
Volgende dag