Om 7 uur opgestaan en rustig aan ontbeten en zo. Ik probeer een foto te maken van een blue bird die geen blue bird is, maar wel blauw, maar hij werkt niet heel erg mee. Het is dan ook geen mooie foto.
Omdat het visitor center van Minuteman Missile National Historic Site waarschijnlijk pas om 9 uur open gaat, hebben we geen haast. Om 8.30 uur vertrekken we en het is dan al 17 graden.
Nog net in het park zien we een muledeer langs de kant staan. Geen geweldige foto, maar wel weer een vinkje
Via de I 94 komen we vanzelf bij het visitor center en er staan al aardig wat auto's. Ze gingen al om 8 uur open.
Binnen horen we dat de film over 8 minuten begint. Verder is er uiteraard een museum en een shopje. Het ziet er heel interessant uit en dat blijkt het ook te zijn. De film duurt maar liefst een half uur. Wie had gedacht dat tot 1992 1000 Minuteman raketten onder de grond van 5 centraal gelegen staten met prairiegronden lagen/stonden met vele kilometers kabels om e.e.a. met elkaar te verbinden? Op dit moment zijn er nog een paar honderd raketten maar nergens wordt vermeld hoe die heten. Zal wel geheim zijn. Na de koude oorlog is begonnen met ontmantelen en de grond verkopen aan de ranchers. Vaak zijn nog wel de vierkante hekwerken te zien als enige overblijfsel. Deze worden nu vaak gebruikt als hooi of stro-opslag. Het is ongelooflijk hoe de informatiecampagne begin 60-er jaren was. Met een leuk liedje werd schoolkinderen verteld dat "duck and cover", bukken en je armen over je hoofd doen, zou volstaan.
Als we alles bekeken hebben maken we even gebruik van de wifi en ik stuur foto's naar huis. Jan koopt het boek Thirteen Days van Robert F. Kennedy. Dat is trouwens ook een hele goede film.
Helaas kunnen we niet naar Delta 01. Daarvoor moet je ver van tevoren reserveren, want er kunnen maar 6 mensen per tour mee. Als ik dat geweten had, had ik het veel eerder gedaan.
We kunnen wel naar Delta 09, een aantal mijlen verderop. Hier is behalve een afdak met wat informatie geen voorziening. Je kunt hier kijken naar een onschadelijk gemaakte raket, zoals die vroeger overal stonden.
In de middle of nowhere staat een hek met daarin een soort glazen pyramide waar je door naar beneden kunt kijken naar de raket. Het kost niet veel tijd, maar het is wel bijzonder om te zien.
Op de folder die we in het visitor center kregen, staat dat bij het South Dakota Air & Space Museum in Rapid City een echte Minuteman te zien is en een simulator van de lanceeropstelling. Dat lijkt ons ook wel interessant, dus gaan we, voordat we naar de Walmart gaan, daarheen.
We komen nog langs de grote dinosaurus van de Wall Drug.
We lopen langs een heleboel oude vliegtuigen en 2 raketten die buiten staan en willen daarna naar binnen, maar op de deur staat dat dat gedeelte gesloten is voor onbepaalde tijd. Er staat niet bij waarom. Jammer, maar dan hebben we wat meer tijd. Elk nadeel heb ze voordeel tenslotte.
De eerste stop is niet de Walmart, maar Rapid City Airport, waar we een auto ophalen. We kunnen immers niet met de camper over de Iron Mountain Road en de Needles Hwy in Custer State Park, dus daar hebben we een auto voor gehuurd. Die leveren we dan morgenavond weer in.
We parkeren de camper voor een half uur gratis en lopen de terminal in naar Alamo. Daar is 1 persoon voor ons. We krijgen een rode Kia Sportage. 4 wielen en een stuur, niet zo fijn als de Jeep Compass was. Ik zal met de auto achter Jan aan rijden, maar eerst moet ik hem ergens oppikken bij een uitgang van de parking. We komen om 12.35 uur aan en hij gaat om 13.04 uur door de slagboom. Precies gratis nog, anders zou het $ 10,- kosten.
Het is ongeveer een kwartier naar de Walmart. Daar slaan we voor een paar dagen in, zodat we weer vooruit kunnen. Ons kennende zullen we wel weer wat vergeten, maar dat zien we later wel weer.
Nog even terug voor bier, wat ze in een aparte hoek verkopen, maar daar is niemand bij de kassa, dus doen we het bij de zelfscan. Daar wordt wel door een medewerkster Jan zijn geboortedatum genoteerd en als we de winkel uitlopen checkt daar nog iemand de kassabon. Je krijgt het niet zomaar, maar de prijs is best wel normaal.
Dan echt naar de camping, ongeveer 40 minuten rijden. Het is een leuke weg door het bos en bergje op/bergje af. 
Het is een commerciële camping: Spokane Creek camping & cabins, maar het ziet er heel vriendelijk uit en we worden ook allerhartelijkst ontvangen. De receptie is ook het visitor center van de Iron Mountain Road.
We hadden plek 32 gereserveerd, maar er zijn maar een paar plekken bezet. Het is heerlijk rustig hier in het groen.
We regelen quarters voor de wasmachine en de droger en installeren ons. Het is heerlijk weer. Gelukkig waait het hier niet zo. Toen we bij de Walmart waren stak er een stormachtige wind op. Niet fijn. Het was onderweg en toen we hier kwamen 84 graden Fahrenheit = 28,8 graden Celsius. Daar houden we van.
Was in de machine, drankje en lees- c.q. schrijfvoer op de picknicktafel en een half uur later kan de was in de droger. Die duurt 45 minuten en tezamen kost het $ 4,50.
Als we weer zitten, lopen er herten over de camping. Een stel van 2, een stel van 3 en later nog een eenling. Ook holt er een heel koppel kalkoenen heen en weer. Ze blijven niet lang, want het is bijna Thanksgiving. In de verte hinnikt af en toe een paard en, eerlijk is eerlijk, soms horen we ook verkeer van de weg langs de camping, maar niet storend.
De droger is ook klaar en daar bedenken we dat we het advies van de dame bij de receptie overnemen en Custer SP nog in gaan om te zien of wel elk zien, die kans is klein zei ze, of een elk bull horen burlen of een coyote horen misschien. Ze zei tussen 6 en half 7, het is immers vroeg donker om deze tijd van het jaar. Dus de tas met wasgoed in de camper gezet, schoenen aan, truien mee en uiteraard de fototoestellen en de verrekijker en met de auto het park in.
Het is even zoeken waar we zijn moeten, maar dan zitten we op de goede weg. Je moet natuurlijk toegang betalen voor het park, want een state park valt niet in de America the Beautiful paas. Dat kan bij de selfpay. We zijn ook veel te braaf. Hadden we best morgenochtend kunnen doen. De paal was even in slaap gevallen en het duurt nogal voordat die weer wakker is. Zonde van de tijd.
Een stuk verderop slaan we linksaf de wildlife loop op en dan kijken waar een verzameling auto's staat. Daar moeten we zijn. Het is een prachtig park. De omgeving is hier zo anders dan waar we vanmorgen waren. Bossen en weiden op heuvels. En het licht is zo mooi. Dat alleen maakt het al de moeite waard.
Maar het wordt nog beter. Er staat, wel een eind weg, een kudde elk dames. We zijn nog net op tijd om foto's te maken, want we zijn eigenlijk wel aan de late kant. We zijn blij met onze fototoestellen, maar het zijn geen professionele exemplaren natuurlijk. Er schijnt ook een bull elk te lopen, maar die hebben we niet gezien. Hij heeft zich wel een keer laten horen. Ook horen we achter ons een coyote. Een medefotograaf zag hem nog net over de weg de heuvel af lopen.
Als het echt te donker wordt gaan we de ongeveer 9 mijl weer terug naar de camping. Rustig aan, want er kan elk moment een hert oversteken en we zien er dan ook 1 aan de ene en 1 aan de andere kant van de weg staan en later, niet ver van de camping, nog 1 de struiken in schieten. Klopt ook wel, want we hebben geen borden gezien die waarschuwden voor wild. Dan hebben we altijd meer kans.
Om half 8 zijn we thuis en ik ga de was opbergen in deze zeer onhandig ingedeelde camper en Jan zet de gegilde kip in de oven. Aardappelsalade en groene asperges met sweet chilisaus, Thai style deze keer, we zijn benieuwd, erbij. Het wild vliegt je hier om de oren. Dat belooft wat voor morgen. Na de afwas lezen we even en kijken een aflevering van CPD voordat het licht uit gaat.
Gereden: 193 km en een kleine 30 met de auto, los van die die ik achter de camper aan gereden heb.